Φτάσαμε λοιπόν αισίως και στο 2018, ένα έτος σύμφωνα με τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας, σωτήριο, ένα έτος που η χώρα θα βγει πλέον από τα μνημόνια και θα επανέλθει σιγά σιγά σε τροχιά σταθερότητας και ανάπτυξης βάζοντας παράλληλα ένα τέλος στην πολιτική της λιτότητας.
Οι παλιότεροι βέβαια θα θυμούνται ότι στην Ελλάδα μια ζωή το αφήγημα ήταν...πλησιάζουμε προς το τέλος της λιτότητας και οι Έλληνες πλέον θα δρέψουν τους καρπούς τους (με εξαίρεση την εποχή των μεγάλων δανείων του ΠΑΣΟΚ).
Γιατί όμως όλα αυτά είναι ένα ακόμη ψέμα και γιατί η Ελλάδα δεν θα βγει ποτέ από την λιτότητα;
Το βασικό στοιχείο αυτής της άρνησης να αποδεχθώ ως γράφων την πιθανότητα της ουσιαστικής εξόδου της χώρας από την κρίση και την λιτότητα βασίζεται στο γεγονός ότι δεν έχει γίνει απολύτος τοίποτα σε αυτή τη χώρα που ακόμη την αποκαλούμε Ελλάδα που να δημιουργεί πιθανότητες ανάπτυξης.
Η ανάπτυξη δεν είναι κάτι που έρχεται από μόνο του, η ανάπτυξη είναι κάτι που το κράτος με τους κανόνες του, προκαλεί και προσκαλεί, όταν θέλει ανάπτυξη και η ανάπτυξη δεν έρχεται με κανέναν άλλον τρόπο, αφήστε την καραμέλα επενδύσεις δεν φτάνουν ούτε αποτελούν πανάκεια.
Για να έρθει η ανάπτυξη, πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που θα δώσουν το δικαίωμα στον Έλληνα, να προσπαθήσει να ξεκινήσει κάποια παραγωγή.
Αν δεν παράξω προϊόν το οποίο θα μπορέσει να πουληθεί έξω από τα σύνορα της χώρας, πως θα έρθει η ανάπτυξη;
Με τις συνθήκες που διέπουν τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, αλλά και με τις επιλογές όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να επενδύσει κάποιος είτε το χρήμα είτε το χρόνο του για να δημιουργήσει κάτι στην Ελλάδα όταν σχεδόν το 77% του τζίρου θα πρέπει να αποδίδεται σε φόρους και εισφορές, είτε αυτές είναι ασφαλιστικές είτε διάφοροι παράπλευροι φόροι που έχουν επιβάλει και εφεύρει στα μνημονιακά χρόνια κυρίως, οι φωστήρες των Οικονομικών Επιτελείων.
Να ξαναδούμε όμως και να φρεσκάρουμε τη μνήμη όλων σχετικά με το πως φτάσαμε ως εδώ;
Το κόλπο είναι πολύ απλό και εφαρμόστηκε τέλεια από τους κυβερνώντες την αποικία.
Οι τράπεζες πίεζαν τον κόσμο να πάρει δάνεια και στόχευαν κυρίως σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Γιατί π.χ. δεν πήραμε όλοι; (Όχι δεν μπορώ να κατηγορήσω τον απλό λαό γιατί δεν κατάλαβε το σχέδιο.)
Παράλληλα ...πήραν ζεστό χρήμα και όσοι εμπλέκονται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και φυσικά το έβαλαν...στην τσέπη τους.
Όταν λοιπόν, είχαν μεγάλο μέρος του λαού στο χέρι με υπερ-δανεισμό είπαν.... Γιωργάκη, βάλε μπρος το επόμενο σκέλος του σχεδίου. ...το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών πήγε στο δημόσιο χωρίς να κατηγορηθεί κανένας τραπεζίτης...γεια σου ρε μάγκα Στουρνάρα.
Τον κάναμε και υπουργό οικονομικών για να βεβαιωθεί η αθωότητα του. (Ακολούθησαν και άλλοι...π.χ. Παπαδήμος.)
Από εκεί και πέρα δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Το χρέος της χώρας θα φτάσει στο ύψος του πλούτου της. Πόσο είναι αυτό; ....ούτε τα μισά δεν χρωστάμε
Όσον αφορά την αδυναμία του λαού να αντιδράσει, δυστυχώς η μέθοδος της σταγόνας που έχει εφαρμοστεί στις περικοπές και τις μειώσεις, λειτουργεί κυρίως ψυχολογικά, στην ουσία δηλαδή ευνουχίζει τον λαό για να μην μπορεί να αντιδράσει.
Σκέψου,
- Που είναι οι αγανακτισμένοι; (μεγάλο τμήμα αυτών που διέσπασαν το τότε κίνημα είναι η σημερινή κυβέρνηση.
- Γιατί δεν γίνονται απεργίες, όχι απλά για αυξήσεις, αλλά για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων που είναι παράνομες σύμφωνα με τους νόμους του κράτους; (μεγάλο μέρος των απεργιών ήταν και είναι υποκινούμενο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις)
- Επομένως, η κύρια απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν αντιδρούμε είναι, γιατί ο λαός δεν μπορεί να κινητοποιηθεί χωρίς ηγέτη και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν ηγέτες, ενώ οι πολιτικοί εσκεμμένα έχουν αποδομήσει την όποια πιθανότητα "ηγέτη" από επάνω τους, άλλωστε δεν τους απασχολεί να τους ψηφίσει κάποιος, ξανά, από τον λαό, έτσι και αλλιώς καμία κυβέρνηση πλέον δεν αποφασίζεται από τον λαό.