Έκλεψαν, λήστεψαν, βίασαν, κατέστρεψαν όλη τη χώρα, δεν άφησαν όρθιο τίποτα από τον Απρίλιο του 1941 έως τον Οκτώβριο του 1944 όμως διά στόματος του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Κίντο Βεστερβέλε, ότι κάποια ελάχιστα χρήματα που έδωσαν (λίγα χρήματα για να φτιαχτεί ένα σχολείο στα μαρτυρικά Καλάβρυτα και λίγες υποτροφίες σε παιδιά θυμάτων των ναζί) ήταν ή θέλουν να θεωρούν πως είναι τα χρήματα που έπρεπε να μας δώσουν και καλά θα κάνουμε να ξεχάσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Πάλι καλά που αναγνώρισαν έστω ότι έγινε και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και έχει ευθύνη γι’ αυτό η Γερμανία, γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα δεν αποκλείεται σε λίγο καιρό να μας ζητήσουν και τα ρέστα.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι στο τι λένε οι Γερμανοί το πρόβλημα είναι στο τι απαντούν οι Έλληνες(;) πολιτικοί.
Ουδεμία ελληνική κυβέρνηση από το τέλος του πολέμου μέχρι σήμερα δεν έχει πράξει το καθήκον της το οποίο δεν είναι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι τίποτα λιγότερο από το να υπερασπιστεί τα εθνικά δικαιώματα, τα δικαιώματα των Ελλήνων και την Ελλάδα.
Πέρα από μερικές πλατωνικές δηλώσεις ότι τάχα μου διατηρούμε το δικαίωμα στις αποζημιώσεις, ουσιαστικά κάνουν τα στραβά μάτια. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυβέρνηση του Σημίτη που μπλοκάρισε τις διεκδικήσεις γερμανικών ιδιοκτησιών στη χώρα. Και αποκορύφωμα η απίστευτη δήλωση του υπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη ότι ψάχνει και δεν βρίσκει τους σχετικούς φακέλους.
Είπε συγκεκριμένα ότι αναζητεί το αρχείο που υπήρχε πριν από δεκαετίες στη Διεύθυνση 25 του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και αφορούσε ζητήματα πολεμικών αποζημιώσεων.
«Το αναζητώ – και θα θέσω στη διάθεση της Επιτροπής οποιοδήποτε στοιχείο υπάρξει. Οι υπηρεσίες με ενημέρωσαν πως κανείς την τελευταία 20ετία δεν ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό» , είπε χωρίς να κοκκινίζει.
Και βεβαίως χωρίς να κοκκινίζουν όταν το ακούν όλοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια είχαν την ευθύνη του Γενικού Λογιστηρίου.
Αν αυτό δεν λέγεται ξεπούλημα εθνικών συμφερόντων, τότε πώς αλλιώς μπορούμε να το ονομάσουμε;
Έτσι για την ιστορία θυμίζουμε σήμερα πως οι οφειλές της Γερμανίας στη χώρα μας είναι δύο κατηγοριών.
Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται οι επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938.
Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως το Μάρτιο του 2010 στο ποσό των 108,43 δισ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους (με το ελάχιστο επιτόκιο του 3% σε τιμές του 1938 υπερβαίνουν σήμερα το 1 τρισ. ευρώ, τρεις φορές περίπου πάνω από το δημόσιο χρέος).
Ο αρχικός προσδιορισμός έγινε το 1946 στη Διάσκεψη των Παρισίων, κατά προσέγγιση. Στην ίδια κατηγορία υπάγεται το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938) ή 476 εκατ. μάρκων της εποχής εκείνης.
Το κατοχικό δάνειο είναι το μισό περίπου του ποσού των αποζημιώσεων. Ανέρχεται σήμερα σε περίπου 54 δισ. ευρώ χωρίς τους νόμιμους τόκους.
Το δάνειο αυτό, που υπολογίζεται κάθε χρόνο τόσο από την Τράπεζα της Ελλάδας όσο και από τη γερμανική κρατική τράπεζα, προκάλεσε καθοριστικά την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από αυτήν.
Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί ούτε μπορούν να παραγραφούν, γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις.
Υπάρχει επίσης και το αναγκαστικό δάνειο του 1942 ύψους 476 εκατομμυρίων μάρκων. Πρόκειται για συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας, καθώς αποτελεί νομική συνέχεια του Ράιχ. Το δάνειο ήταν άτοκο και η αξία του υπολογίζεται στο ισόποσο των 5 δισ. ευρώ περίπου.
Η Ελλάδα μπορεί να το διεκδικήσει πολιτικά ή προσφεύγοντας στη Χάγη.
Στη δεύτερη κατηγορία υπάγονται οι αποζημιώσεις των θυμάτων 100 Ολοκαυτωμάτων, από τα οποία έχουν αναγνωριστεί τα 89 (56.225 νεκροί ενδεικτικά). Σε όλα αυτά δεν υπολογίζονται οι αρχαιολογικοί θησαυροί, που άρπαξαν από τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και από παράνομες ανασκαφές, είναι καταγεγραμμένοι και δεν έχουν επιστραφεί ως όφειλαν.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ
«Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται»
«Η απάντηση του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, για τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα είναι ανιστόρητη, ψευδής και εξοργιστική», αναφέρει σε δήλωσή του ο Μανώλης Γλέζος και εξηγεί:
Ανιστόρητη, διότι αγνοεί την απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, η οποία καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα 7 δισ., εκατό εκατομμύρια δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους.
Αγνοεί επίσης το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 54 δισ. ευρώ.
Ψευδής, διότι δεν έχει καταβάλει, έναντι αυτών των οφειλών ούτε ένα μάρκο, ούτε μια δραχμή, ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα, ενώ έχει εξοφλήσει όλες ανεξαιρέτως τις χώρες με τις οποίες βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση.
Εξοργιστική, διότι αποφασίζει από μόνη της ότι «δεν αποτελεί πλέον θέμα» η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας από τα γερμανικά στρατεύματα και ο θάνατος των Ελλήνων για την επιβίωση του γερμανικού λαού.
Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται».