Η Ευρώπη που κάποτε ονειρευόμαστε η Ευρώπη που κάποτε μας έταζαν, δείχνει ανίκανη να εκπληρώσει το όραμα αυτών που την δημιούργησαν και προσπαθεί πάνω σε αχυρένια πόδια να στηρίξει το επόμενο βήμα της ξεχνώντας πως αποτελείται από ανθρώπους με δικαιώματα και όχι μόνο υποχρεώσεις.
Προς το παρόν, όλα δείχνουν πως οι λιγότερο δυνατές οικονομικά χώρες συνεχίζουν να καταποντίζονται και οι φωστήρες της οικονομίας εκατέρωθεν του συστήματος, κάνουν λόγο εδώ και χρόνια για Έλληνες τεμπέληδες, Έλληνες που δεν δουλεύουν και που είναι λωποδύτες και μπαταχτσήδες..... στην ουσία περιγράφουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που έλεγε και ο Πάγκαλος.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας λοιπόν δεν εργάζεται, μόνο απολαμβάνει και ταυτόχρονα καταδικάζει σε μαρασμό μια ολόκληρη χώρα, εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία (όπου στην ουσία αυτό έγινε φανερό)
Η ώρα των αποφάσεων έχει φτάσει πλέον για όλους εμάς, είναι ώρα για το επόμενο βήμα; είναι ώρα να προχωρήσουμε μπροστά σε μια Ευρώπη που δεν δείχνει ικανή να μας δώσει αυτά που μας υποσχέθηκε όταν ξεκίνησε; ή μήπως πρέπει να κάνουμε το άλμα και να προχωρήσουμε σε μια πλήρη και ουσιαστική ανασύνταξη της χώρας χτίζοντας γερά θεμέλια ικανά να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των επόμενων δεκαετιών.
Με την σκέψη ότι ίσως κάποτε η Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη θα σκύψει πάνω από το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε και συνεχίζει να θρέφει δεν υπάρχει ελπίδα η Ελλάδα...να ανακάμψει ποτέ.
Την ώρα που οι υπόλοιπες χώρες ανακοινώνουν αυξήσεις σε μισθούς και μειώσεις φόρων...η Ελλάδα ανακοινώνει ακριβώς τα αντίθετα.
Είναι άραγε σωστό αυτό;
Εξαρτάται από το ποιο θέλει κανείς να είναι το αποτέλεσμα, βλέπεις η Οικονομία δεν είναι τίποτα άλλο από αριθμούς που καθορίζουν πορείες...όπως το πας το καράβι έτσι θα πάει. Η Ελλάδα ο φτωχός συγγενής που θα τις κατατρώνε τα σωθικά οι πλούσιες χώρες και ο Έλληνας, ο είλωτας που δεν θα μπορεί να σηκώσει κεφάλι.